Río sin agua
Door: Dedde Staps
Blijf op de hoogte en volg Dedde
01 September 2014 | Mexico, Monterrey
Un río sin agua, die hebben ze hier in Monterrey. Een rivier die geen rivier meer is, aangezien ‘ie geen water heeft. Zo voelde ik me afgelopen week. Maar gelukkig heb ik hier genoeg lieve vrienden en natuurlijk een hele lieve familie die die rio een beetje op kunnen vullen. Het ging namelijk als volgt…
Vorige week gingen we woensdagavond (20 augustus) met de bus naar Puerto Vallarta, een busreis van 27 uur. Wat een reis was dat zeg. Tequila, cerveza, música y la familia de la ISE. Todo lo que se necesita. Eerst party, daarna slapen. En na 27 uur waren we er dan eindelijk, aangekomen op het strand waar het regende en onweerde. Spullen in de tent dumpen, omkleden in witte kleding en hop, op naar de White Party. We waren rond 2 uur ’s nachts op het feest en na een uur ging de muziek al uit. Aangezien wij studenten zijn uit Monterrey en té lang in de bus hadden gezeten, gingen we zo lang ‘OEH AH MONTERREY, SAY OEH AH MONTERREY’ – ons lijflied – zingen, totdat de muziek weer aanging. En toen konden we nog even feesten, met kleding aan in het zwembad springen en de oceaan voelen. Rond een uur of 4 hadden we het wel gezien en gingen we naar onze tenten. Met z’n vieren in een tent die veel te klein was, vooral voor Iris en mij, aangezien wij te groot zijn. Wij dachten slim te zijn door de onderkant van de tent open te laten, zodat we onze voeten eruit konden steken. Niet dus, want de volgende ochtend zat de hele tent – inclusief wijzelf – onder met vieze mini krabjes. We wisten niet hoe snel we weg konden komen, meteen de zee in, om ‘schoon’ te worden. Nou, binnen drie seconden werd ik al alle kanten op gegooid door de zee, dus m’n knieën kregen mooie schrammen en ze hebben inmiddels al alle kleuren van de regenboog vertoond. Bassie he… Ik ben altijd al een kluns geweest, dus die schrammen waren van harte welkom (not). Gelukkig helpt zeewater tegen allerlei wondjes en was er niets ernstigs aan de hand. Na dit ongelukje zijn we maar gaan ontbijten bij Mayto, het hotel waar het festival werd gehouden. Voor 80 pesos konden we bonenpap, vlees en taco’s eten. Haha nee grapje, gelukkig waren er ook ei en pancakes, maar voor 80 pesos – zo’n 5 euro – vond ik het toch een beetje tegenvallen, dat ontbijt. Maar goed, we zijn maar in het zwembad gaan zitten, wachten op de anderen. Een aantal Mexicanen van ISE (International Student Embassy, de organisatie waarmee we naar dit festival waren) vertelden ons dat er een love beach te vinden was, een stukje verderop. Een stuk strand waar bijna niemand van wist, niemand kwam, en de zee anders was. We gingen maar eens een kijkje nemen. Wauw dat was mooi, een soort privé strand hadden we! De zee was niet echt bepaald rustig, maar we gingen toch proberen erin en eruit te komen. Erin ging goed. Oke, nu nog eruit… ‘Let the sea deposit you’, zei Luis, de enige Mexicaan die met ons mee was. Wat ie overigens erg grappig vond, ‘deposit’. Wat we dus moesten doen was niet zo veel. We moesten richting strand gaan, maar vooral de zee het werk laten doen, en oppassen met de hoge golven. Toen we eenmaal op het strand waren, gingen we zitten en moesten we vervolgens weer de zee in aangezien we onder het zand zaten. En op dat moment heb ik heel veel zeewater opgedronken… Ik heb wel tien salto’s gemaakt denk ik. Bij terugkomst in Monterrey zat ik nog onder het zand.
Nadat we love beach hadden gezien, kocht ik een kokosnoot en genoot ik van dit ultieme vakantiegevoel. Zon, zee, strand, vrienden en een kokosnoot. Wat wil je nog meer? Muziek! Oh ja, de muziek begon elke dag pas om 12 uur, dus in de ochtend moesten we even zonder. Maar als de muziek begon, stopte deze niet tot een uur of 4 midden in de nacht. Dus avond twee, Neon Party, hebben we weer gedanst en gezongen tot diep in de nacht. Die avond zijn we op een grote trampoline buiten gaan slapen met een aantal mensen, aangezien dat 1. beter lag dan het strand, 2. er geen enge vieze beestjes waren en 3. het niet zo warm was als in de tenten. Ik had alleen wel drie dronken mensen bij me, maar ik had een top avond! Die dronken mensen – m’n vriendjes en vriendinnetjes – heb ik meegenomen over het strand naar de trampoline en gelukkig sliepen ze meteen, haha! Ik sliep overigens ook vrij snel, en goed, die nacht.
De laatste dag waren we wel allemaal kapot, maar we hebben lekker in de zee gezwommen en gegeten en gedronken. Het zwembad was helaas te smerig voor woorden, dus zwemmen deden we alleen in de zee. Maar naast zwemmen en eten en drinken, heb ik voor het eerst in mijn leven op en quad gereden. Hoe vet! Luis had een quad gehuurd en ik mocht er ook een stukje op rijden, heel tof om op het strand langs de mooie zee te rijden. Daarna gingen we naar het laatste feest, het holi festival. Een feest waarbij er met gekleurd poeder werd gegooid op alles en iedereen, waardoor je helemaal gekleurd was. Ik heb volgens mij niet veel foto’s gemaakt van mezelf onder het poeder, maar ik weet wel dat het leger twee foto’s van mij heeft. Ik was namelijk op zoek naar m’n Nederlandse vriendinnetjes, aangezien zij nog niet op het feest waren, en liep in mijn eentje helemaal gekleurd op het strand, toen ik het leger tegenkwam. Ze spraken me aan en vroegen of ze een foto van me mochten maken, aangezien ze het zo mooi vonden. Ik zei dat ik dat wel goed vond, maar dan wilde ik ook een foto met de mannen van het leger. Ja goed, goed. Daar stond ik dan, tussen het ‘enge, gevaarlijke’ leger, in m’n eentje, een foto te maken… Ik vond het wel cool. Enige jammere was dat alleen zij een foto hebben nu, en ik niet, want de foto is gemaakt met hun camera. Ach joh, dat ze het vroegen vond ik al grappig zat.
Maar hoe zit het dan met de río sin agua? Nou, de laatste avond had ik mijn telefoon maar eens opgeladen – voor de mensen die het doorhadden, ik had geen bereik op de beach, dus telefoon niet opgeladen – want we hadden een wekker nodig, aangezien we de volgende ochtend om 7 uur zouden vertrekken met de bus, terug naar Monterrey. Omdat we weer op de trampoline buiten sliepen, had ik mijn telefoon in mijn tasje gedaan, waar ook mijn telefoon, oplader en sleutels in zaten. En mijn tasje had ik achter mijn hoofd gelegd, zodat ‘ie veilig was, dacht ik. Niet dus. Want ik werd midden in de nacht wakker en mijn telefoon en portemonnees waren weg. KUT! Sorry voor mijn taalgebruik oma, papa, mama, maar dat was het echt. Hoe kan ik nou weer overleven zonder mijn telefoon en geld?!
Nou, ik ben erachter gekomen dat door heel lieve familie en vrienden te hebben, je dat best kunt overleven. Nou is het vrij handig om wel geld te hebben en om te kunnen communiceren via telefoon is ook handiger, maar gelukkig ben ik bijna nooit alleen en kan ik bijna iedereen vrij snel bereiken via Facebook en Skype. Naar een nieuwe telefoon ben ik wel nog steeds op zoek, is toch best leuk om te hebben, dus als iemand tips heeft waar ik die gemakkelijk en goedkoop kan kopen hier in Mexico, laat me maar weten.
De rest van de week heb ik ook nog van alles gedaan, maar niet veel bijzonders. Ik ben naar school geweest, heb weer goed geoefend in de televisiestudio, heb taco’s gegeten, quesadillas, tortilla’s, alles wat op een tortilla of wrap lijkt, gecombineerd met kaas alsjeblieft. Dan kom ik de dag wel door. Woensdag ben ik naar de politie geweest, ook erg cool om te kunnen vertellen, dat ik naar de politie in Mexico ben geweest. Het was vrij lachwekkend, het sloeg namelijk nergens op, ik moest alleen een papiertje invullen met wie ik ben en dat ik ben beroofd. Dat was het. Aju, bedankt he! Ik heb trouwens nog een lift naar school aangeboden gekregen van een politieagent, maar dat vond ik maar raar. Politie hier moet je niet vertrouwen, dus ik zei: no gracias. Zegt de agent: es seguro. (het is veilig) Ik zeg: ja meneer dat weet ik ook, maar ik hou van wandelen. Dikke doei dat ik met jou mee ga, dacht ik. Zit er een agent in z’n eentje in een politiewagen, beetje leuke internationale studenten een rit aan te bieden, ik weet wel wat beters te doen voor ‘m!
Donderdag zijn we ’s avonds uit geweest en vrijdag hadden we ons eigen ‘international dinner’ georganiseerd met een stuk of 30 internationals. Iedereen had eten gemaakt wat typisch is voor hun land, dat was heel gezellig. Wij wilden appelflappen maken, gewoon omdat het makkelijk en lekker is, maar bladerdeeg kennen ze hier niet. Geen enkel deeg… Maar wij zijn de moeilijksten niet, dus we kochten cinnamon rolls en hebben daar appels met kaneel en suiker opgegooid, beste toetje van de avond! Dikke prima zeg ik dan. Daarna gingen we ook naar een club, de club waar veel over gesproken wordt, erg ‘fancy’. We kwamen gelukkig zo binnen, beetje tieten naar voren, haren los, kort jurkje aan, hakken en gaan met die banaan. Vrij ernstig, de meisjes zijn hier wel ernstig ordinair gekleed vind ik, maar we doen er maar aan mee, op een Europese manier, zodat we geen sletten worden. De club kwamen we dus zo binnen, entree gratis voor meisjes, alleen de drankjes waren te duur en te vies, wisten we nog niet. Eén keer, maar nooit meer dus.
De volgende ochtend moesten we al vroeg op, want we gingen naar Texas! Op naar de USA, voor een dagje. Best vet dat dat zomaar kan. We moesten alleen ons fruit inleveren bij de boarder (zo slim dat ik dan net weer een perzik aan het eten was toen we daar aankwamen) en 6 dollars geven, zodat we een visum kregen voor een dag. In Texas zijn we naar een outlet center geweest, waar we drie uur in de Forever21 hebben doorgebracht. Tja, drie Nederlandse meiden die wel van kleding houden… Ik heb me netjes ingehouden in de outlet, welgeteld drie dingen gekocht. Twee jurkjes en een shirt. Ik ging naar de USA voor een telefoon eigenlijk, maar die verkochten ze niet zonder abonnement, dus dan maar hier in Mexico proberen.
Dat was mijn week wel weer zo’n beetje. Vandaag hebben we rustig aan gedaan, ik heb met ooms, tantes, zussen en papa en mama Staps geskyped voor papa’s 60ste verjaardag – GEFELICITEERD PAP, nogmaals – wat erg leuk was, ook al kon ik er natuurlijk niks van verstaan in dat kippenhok haha. Vanavond zijn we met Patricia en Jasmin, twee internationals ook, uiteten geweest en hebben we cocktails gedronken. Girls night out!
En nu ga ik slapen. Adios allemaal, succes weer met werken, goed je best doen op school en talk to you later!
Vorige week gingen we woensdagavond (20 augustus) met de bus naar Puerto Vallarta, een busreis van 27 uur. Wat een reis was dat zeg. Tequila, cerveza, música y la familia de la ISE. Todo lo que se necesita. Eerst party, daarna slapen. En na 27 uur waren we er dan eindelijk, aangekomen op het strand waar het regende en onweerde. Spullen in de tent dumpen, omkleden in witte kleding en hop, op naar de White Party. We waren rond 2 uur ’s nachts op het feest en na een uur ging de muziek al uit. Aangezien wij studenten zijn uit Monterrey en té lang in de bus hadden gezeten, gingen we zo lang ‘OEH AH MONTERREY, SAY OEH AH MONTERREY’ – ons lijflied – zingen, totdat de muziek weer aanging. En toen konden we nog even feesten, met kleding aan in het zwembad springen en de oceaan voelen. Rond een uur of 4 hadden we het wel gezien en gingen we naar onze tenten. Met z’n vieren in een tent die veel te klein was, vooral voor Iris en mij, aangezien wij te groot zijn. Wij dachten slim te zijn door de onderkant van de tent open te laten, zodat we onze voeten eruit konden steken. Niet dus, want de volgende ochtend zat de hele tent – inclusief wijzelf – onder met vieze mini krabjes. We wisten niet hoe snel we weg konden komen, meteen de zee in, om ‘schoon’ te worden. Nou, binnen drie seconden werd ik al alle kanten op gegooid door de zee, dus m’n knieën kregen mooie schrammen en ze hebben inmiddels al alle kleuren van de regenboog vertoond. Bassie he… Ik ben altijd al een kluns geweest, dus die schrammen waren van harte welkom (not). Gelukkig helpt zeewater tegen allerlei wondjes en was er niets ernstigs aan de hand. Na dit ongelukje zijn we maar gaan ontbijten bij Mayto, het hotel waar het festival werd gehouden. Voor 80 pesos konden we bonenpap, vlees en taco’s eten. Haha nee grapje, gelukkig waren er ook ei en pancakes, maar voor 80 pesos – zo’n 5 euro – vond ik het toch een beetje tegenvallen, dat ontbijt. Maar goed, we zijn maar in het zwembad gaan zitten, wachten op de anderen. Een aantal Mexicanen van ISE (International Student Embassy, de organisatie waarmee we naar dit festival waren) vertelden ons dat er een love beach te vinden was, een stukje verderop. Een stuk strand waar bijna niemand van wist, niemand kwam, en de zee anders was. We gingen maar eens een kijkje nemen. Wauw dat was mooi, een soort privé strand hadden we! De zee was niet echt bepaald rustig, maar we gingen toch proberen erin en eruit te komen. Erin ging goed. Oke, nu nog eruit… ‘Let the sea deposit you’, zei Luis, de enige Mexicaan die met ons mee was. Wat ie overigens erg grappig vond, ‘deposit’. Wat we dus moesten doen was niet zo veel. We moesten richting strand gaan, maar vooral de zee het werk laten doen, en oppassen met de hoge golven. Toen we eenmaal op het strand waren, gingen we zitten en moesten we vervolgens weer de zee in aangezien we onder het zand zaten. En op dat moment heb ik heel veel zeewater opgedronken… Ik heb wel tien salto’s gemaakt denk ik. Bij terugkomst in Monterrey zat ik nog onder het zand.
Nadat we love beach hadden gezien, kocht ik een kokosnoot en genoot ik van dit ultieme vakantiegevoel. Zon, zee, strand, vrienden en een kokosnoot. Wat wil je nog meer? Muziek! Oh ja, de muziek begon elke dag pas om 12 uur, dus in de ochtend moesten we even zonder. Maar als de muziek begon, stopte deze niet tot een uur of 4 midden in de nacht. Dus avond twee, Neon Party, hebben we weer gedanst en gezongen tot diep in de nacht. Die avond zijn we op een grote trampoline buiten gaan slapen met een aantal mensen, aangezien dat 1. beter lag dan het strand, 2. er geen enge vieze beestjes waren en 3. het niet zo warm was als in de tenten. Ik had alleen wel drie dronken mensen bij me, maar ik had een top avond! Die dronken mensen – m’n vriendjes en vriendinnetjes – heb ik meegenomen over het strand naar de trampoline en gelukkig sliepen ze meteen, haha! Ik sliep overigens ook vrij snel, en goed, die nacht.
De laatste dag waren we wel allemaal kapot, maar we hebben lekker in de zee gezwommen en gegeten en gedronken. Het zwembad was helaas te smerig voor woorden, dus zwemmen deden we alleen in de zee. Maar naast zwemmen en eten en drinken, heb ik voor het eerst in mijn leven op en quad gereden. Hoe vet! Luis had een quad gehuurd en ik mocht er ook een stukje op rijden, heel tof om op het strand langs de mooie zee te rijden. Daarna gingen we naar het laatste feest, het holi festival. Een feest waarbij er met gekleurd poeder werd gegooid op alles en iedereen, waardoor je helemaal gekleurd was. Ik heb volgens mij niet veel foto’s gemaakt van mezelf onder het poeder, maar ik weet wel dat het leger twee foto’s van mij heeft. Ik was namelijk op zoek naar m’n Nederlandse vriendinnetjes, aangezien zij nog niet op het feest waren, en liep in mijn eentje helemaal gekleurd op het strand, toen ik het leger tegenkwam. Ze spraken me aan en vroegen of ze een foto van me mochten maken, aangezien ze het zo mooi vonden. Ik zei dat ik dat wel goed vond, maar dan wilde ik ook een foto met de mannen van het leger. Ja goed, goed. Daar stond ik dan, tussen het ‘enge, gevaarlijke’ leger, in m’n eentje, een foto te maken… Ik vond het wel cool. Enige jammere was dat alleen zij een foto hebben nu, en ik niet, want de foto is gemaakt met hun camera. Ach joh, dat ze het vroegen vond ik al grappig zat.
Maar hoe zit het dan met de río sin agua? Nou, de laatste avond had ik mijn telefoon maar eens opgeladen – voor de mensen die het doorhadden, ik had geen bereik op de beach, dus telefoon niet opgeladen – want we hadden een wekker nodig, aangezien we de volgende ochtend om 7 uur zouden vertrekken met de bus, terug naar Monterrey. Omdat we weer op de trampoline buiten sliepen, had ik mijn telefoon in mijn tasje gedaan, waar ook mijn telefoon, oplader en sleutels in zaten. En mijn tasje had ik achter mijn hoofd gelegd, zodat ‘ie veilig was, dacht ik. Niet dus. Want ik werd midden in de nacht wakker en mijn telefoon en portemonnees waren weg. KUT! Sorry voor mijn taalgebruik oma, papa, mama, maar dat was het echt. Hoe kan ik nou weer overleven zonder mijn telefoon en geld?!
Nou, ik ben erachter gekomen dat door heel lieve familie en vrienden te hebben, je dat best kunt overleven. Nou is het vrij handig om wel geld te hebben en om te kunnen communiceren via telefoon is ook handiger, maar gelukkig ben ik bijna nooit alleen en kan ik bijna iedereen vrij snel bereiken via Facebook en Skype. Naar een nieuwe telefoon ben ik wel nog steeds op zoek, is toch best leuk om te hebben, dus als iemand tips heeft waar ik die gemakkelijk en goedkoop kan kopen hier in Mexico, laat me maar weten.
De rest van de week heb ik ook nog van alles gedaan, maar niet veel bijzonders. Ik ben naar school geweest, heb weer goed geoefend in de televisiestudio, heb taco’s gegeten, quesadillas, tortilla’s, alles wat op een tortilla of wrap lijkt, gecombineerd met kaas alsjeblieft. Dan kom ik de dag wel door. Woensdag ben ik naar de politie geweest, ook erg cool om te kunnen vertellen, dat ik naar de politie in Mexico ben geweest. Het was vrij lachwekkend, het sloeg namelijk nergens op, ik moest alleen een papiertje invullen met wie ik ben en dat ik ben beroofd. Dat was het. Aju, bedankt he! Ik heb trouwens nog een lift naar school aangeboden gekregen van een politieagent, maar dat vond ik maar raar. Politie hier moet je niet vertrouwen, dus ik zei: no gracias. Zegt de agent: es seguro. (het is veilig) Ik zeg: ja meneer dat weet ik ook, maar ik hou van wandelen. Dikke doei dat ik met jou mee ga, dacht ik. Zit er een agent in z’n eentje in een politiewagen, beetje leuke internationale studenten een rit aan te bieden, ik weet wel wat beters te doen voor ‘m!
Donderdag zijn we ’s avonds uit geweest en vrijdag hadden we ons eigen ‘international dinner’ georganiseerd met een stuk of 30 internationals. Iedereen had eten gemaakt wat typisch is voor hun land, dat was heel gezellig. Wij wilden appelflappen maken, gewoon omdat het makkelijk en lekker is, maar bladerdeeg kennen ze hier niet. Geen enkel deeg… Maar wij zijn de moeilijksten niet, dus we kochten cinnamon rolls en hebben daar appels met kaneel en suiker opgegooid, beste toetje van de avond! Dikke prima zeg ik dan. Daarna gingen we ook naar een club, de club waar veel over gesproken wordt, erg ‘fancy’. We kwamen gelukkig zo binnen, beetje tieten naar voren, haren los, kort jurkje aan, hakken en gaan met die banaan. Vrij ernstig, de meisjes zijn hier wel ernstig ordinair gekleed vind ik, maar we doen er maar aan mee, op een Europese manier, zodat we geen sletten worden. De club kwamen we dus zo binnen, entree gratis voor meisjes, alleen de drankjes waren te duur en te vies, wisten we nog niet. Eén keer, maar nooit meer dus.
De volgende ochtend moesten we al vroeg op, want we gingen naar Texas! Op naar de USA, voor een dagje. Best vet dat dat zomaar kan. We moesten alleen ons fruit inleveren bij de boarder (zo slim dat ik dan net weer een perzik aan het eten was toen we daar aankwamen) en 6 dollars geven, zodat we een visum kregen voor een dag. In Texas zijn we naar een outlet center geweest, waar we drie uur in de Forever21 hebben doorgebracht. Tja, drie Nederlandse meiden die wel van kleding houden… Ik heb me netjes ingehouden in de outlet, welgeteld drie dingen gekocht. Twee jurkjes en een shirt. Ik ging naar de USA voor een telefoon eigenlijk, maar die verkochten ze niet zonder abonnement, dus dan maar hier in Mexico proberen.
Dat was mijn week wel weer zo’n beetje. Vandaag hebben we rustig aan gedaan, ik heb met ooms, tantes, zussen en papa en mama Staps geskyped voor papa’s 60ste verjaardag – GEFELICITEERD PAP, nogmaals – wat erg leuk was, ook al kon ik er natuurlijk niks van verstaan in dat kippenhok haha. Vanavond zijn we met Patricia en Jasmin, twee internationals ook, uiteten geweest en hebben we cocktails gedronken. Girls night out!
En nu ga ik slapen. Adios allemaal, succes weer met werken, goed je best doen op school en talk to you later!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
