Demasiado mucho y poco tiempo

Oeps, dat is toch wel weer heel lang geleden, mijn laatste blog… Je weet hoe dat gaat in Mexico, “ach, dat komt wel!” Nee, die mentaliteit neem ik niet over hoor, maar ik doe gewoon zo veel hier en als ik dan een dag niks doe, vergeet ik het of heb ik geen zin. Zo simpel is het. Gelukkig bestaat Facebook en Whatsapp en kan ik zelfs bellen naar Nederland – bijvoorbeeld naar oma – als ik wil door de geweldige uitvinding RingCredible. Ohja, en eh, Skype niet te vergeten. Kan ik die mooie koppies van m’n zussen en papa en mama zien, m’n honden en m’n vriendjes en vriendinnetjes. Maar voor iedereen die het leuk vindt om op mijn blog mijn verhalen te lezen, daar komt ‘ie dan!

Ik geloof dat ik ongeveer een maand geleden mijn laatste blog heb geschreven. Dat ging over de reis naar mijn vriend Dirk in Guanajuato. In de afgelopen maand ben ik weer op trip geweest, dit keer naar Xilitla! Ik dacht dat ik hier al over had geschreven, maar dat was voor een essay voor Spaans… Ik moest een essay schrijven – helemaal in het Spaans, claro – over een onderwerp dat ik zelf mocht kiezen, de enige voorwaarde was dat ik de subjuntivo en el pasado moest gebruiken. Spaans is een leuke taal, maar die subjuntivo, ik begrijp er nog steeds niet zo veel van. Dit is een grammaticavorm die we niet in het Nederlands hebben, dus ik ga er verder ook geen aandacht aan besteden. Enige wat ik zal zeggen is dat het raar is, maar zolang ik een ‘v’ terugkrijg op mijn essays – dit staat voor ‘muy bien’ = ‘heel goed’ – vind ik het best.
Kijk, ik leer best veel Spaans, ik probeer ook steeds meer Spaans te praten met Mexicans hier, maar als ik dan gesprekken hoor van klasgenoten, dan versta ik er echt niet zo veel van. In het Nederlands of Engels hoef je niet je best te doen en je oren te openen om op te vangen waar mensen het over hebben, als ik hier probeer een gesprek te voeren met mensen in het Spaans, moet ik echt enorm m’n best doen. En soms is het best wel frustrerend, om alsnog meer dan de helft niet te verstaan. Denk ook maar niet dat de locals hier Engels kunnen omdat Monterrey dichtbij de USA ligt hoor, nee, alleen mensen van de uni kunnen redelijk Engels. Dan leren we in Nederland toch echt goed Engels. En weet je wat ik grappig vind? Veel mensen denken dat men Engels praat in Nederland. Of, oke, Duits, maar dat spreek ik dan weer niet. “Deutsch toch, Deutsch? Wat is het verschil tussen Deutsch en Dutch?” Nou gewoon, dat Deutsch Duits is voor Duits en Dutch is Engels voor Nederlands. “Oh. Maar jullie kunnen wel echt goed Engels hoor!”

Goed, genoeg onzin over talen. Xilitla. Mijn derde trip dit semester ging naar Xilitla, een soort Matacanes 2.0, weten jullie nog dat ik daarover schreef? Matacanes was het weekend in de bergen, een tocht van zo’n 10 uur in de rivier, springen van rotsen, abseilen, zwemmen in het koude water. De verwachting was dat Xilitla dit ook zou worden, maar dan met een Xilitla Fest en wat cultuur van de stad Xilitla er bij. Helaas zat het weer niet echt mee en konden we maar van twee watervallen afspringen in plaats van zeven en konden we de laatste dag ook niet meer kanoën… Daar baalde ik echt van, ik was graag gaan kanoën of raften. Xilitla was niet mijn beste trip, ik had een soort van griep en we konden niet alle dingen doen waar we op hadden gehoopt, maar ik heb toch weer een leuk weekend gehad. We hebben zo’n leuke groep mensen hier, dat het eigenlijk altijd wel leuk is met z’n allen, ook al zijn de activiteiten niet zo top.
Ik realiseer me nu ook steeds meer dat ik over een paar weken al afscheid moet nemen van deze groep en daar baal ik echt van. Gelukkig wonen de meesten in Europa, wat dus niet zo ver weg is, maar m’n Mexicaanse vrienden, die wonen iets te ver weg. Ach, wie weet kom ik snel terug. Misschien ga ik mijn stage hier wel lopen volgend semester en dan zie ik iedereen snel weer terug. Entonces, de Mexicanen dan. De meeste Europeanen van mijn groep zijn hier ook allemaal maar voor een semester, dus die keren allemaal tegelijk met ons terug naar huis. Maar voordat we teruggaan, gaan we eerst nog met z’n allen reizen in het land waar we nu wonen, Mexico. Deze allen is de groep waar ik het de hele tijd over heb, een groep van ongeveer 10 mensen uit Duitsland, Oostenrijk, Italië en Zwitserland. We beginnen op 6 december in Acapulco, een stad aan het strand in het zuidwesten van Mexico. Daar vliegen we naartoe. Daar huren we een auto en gaan we op roadtrip via Oaxaca naar Veracruz. Iness en ik nemen in Veracruz afscheid van de groep en vliegen of rijden naar Cancún, waar we een paar dagen gaan vertoeven. Cancún, Merida en Isla Mujeres zullen bezocht worden. Met kerstmis zullen we met de hele groep samenkomen in Tulum, een Mayastad bij Cancún. En na kerst gaan Iness en ik terug naar Monterrey om vervolgens jullie weer te komen vergezellen in Nederland! Klinkt als een top plan, toch?

Mytte kan jullie al vertellen hoe geweldig Isla Mujeres is, want Myt was de eerste die mij bezocht in Monterrey. Ze had drie weken uitgetrokken om een deel van Mexico te gaan bekijken – een heel klein deel, welgezegd. Ze is een week bij mij in Monterrey geweest, samen met mama. Toen is ze naar Guanajauto gegaan en vervolgens heeft ze allerlei spannende dingen gedaan in Playa del Carmen en Isla Mujeres geloof ik. Ze wilde niet meer terug. “Ik ga niet in het vliegtuig stappen hoor, ik blijf hier wonen!” Oke Myt, prima. Heeft ze niet gedaan hoor, ze is weer veilig op Hollandse bodem, en mama ook alweer een tijdje, maar vanavond komt papa Mexico onveilig maken. Pap en ik gaan Guadalajara eens bekijken, de tweede grootste stad – na Mexico City en voor Monterrey – van Mexico. Iedereen is zo jaloers hier dat ik zo veel familie op bezoek krijg en zelf voel ik me ook wel vereerd en ik vind het vooral heel leuk dat ik kan laten zien hoe goed ik het hier heb, waarom ik hier misschien wil blijven en met wie en hoe ik hier woon. Ik merk dat ik ineens zo’n ander leven heb hier en ik merk ook dat ik al veranderd ben, ook al vind ik dat niet altijd even leuk. Niet erg hoor, wees niet bang, ik ben gewoon nog Dedde en ik ben nog steeds gek en ik praat nog steeds veel, maar ik ben wat losser gekomen van thuis denk ik, wat een goed ding is, geloof ik. Ik dacht ook dat ik er zo veel moeite mee zou hebben, een half jaar aan de andere kant van de oceaan wonen, maar ik heb nog geen enkel moment heimwee gehad. Tuurlijk mis ik iedereen thuis en ik verheug me ook op het moment dat ik iedereen weer kan zien in Nederland (en om een kroket te eten), maar ik hoef nog niet per se nu terug. Ik wil trouwens wel heel graag m’n lieve zusje Bir en lieve zus Pip een dikke knuffel geven en met m’n honden knuffelen, hahaha! Vooral nu de huishond weg is ☹. Mam en Myt heb ik al kunnen knuffelen en pap haal ik straks op van het vliegveld.

M’n lieve vriendinnetjes en huisgenootjes Ien en Ier gaan morgen weg naar Mexico City, maar ik blijf nog twee dagen in Monterrey met papa. Daarna gaan we Guadalajara eens bekijken en ook een uitstapje maken naar Tequila. Mexico staat natuurlijk bekend om haar tequila en deze drank komt oorspronkelijk uit het stadje Tequila bij Guadalajara. Het is een klein stadje met wat fabrieken die tequila produceren, welke tours organiseren door de fabriek en de stad met eventueel wat tequila proeverijen. Wat we in Nederland soms met wijn doen, doen ze hier met tequila. Wijn drinken wij ook alleen maar als we naar de Italiaan gaan hier, anders is het gewoon tequila, bier of limonada.
Morgen ga ik papa eens laten genieten van de Mexicaanse keuken, oftewel: taco’s eten op straat, Mexicaanser kun je het niet krijgen volgens mij. Heerlijk, die Mexicaanse keuken. Echt, thuis kunnen de Stapsen – en anderen, wie wil – Mexicaans eten verwachten, deze Staps kan nu ook koken namelijk! Koop maar tortilla’s, queso, tomate, cebolla (ui), aguacate (avocado) y salsa en ik maak een heerlijk gerecht. Maar eerst wil ik graag een kroket, een bruine boterham, een normaal glas melk en een lekker stuk oude kaas als ik thuis kom. Nu ga ik weer opletten in de les, daarna met twee vriendinnetjes op straat taco’s eten en dan naar el aeropuerto, papa ophalen!

Adios, hasta luego y nos vemos! X